Што не е во ред со „Страдањата на Христос“ на Мел Гибсон? Иако храброста и посветеноста на Мел Гибсон заслужува секаква почит, сепак ремек-делото има доста историски неточни моменти
„Страдањата на Христос“ е филм што ги прикажува последните часови од животот на Исус Христос, режиран од Мел Гибсон – страствен католик и еден од најрелигиозните луѓе во Холивуд. Филмот е славен по својот интензитет, но исто така критикуван поради низата историски грешки и модерни детали кои се несоодветни за времето на приказната.
In This Article:
Мрачна уметност – моќна атмосфера, но со визуелни и audiо анахронизми
Гибсон создава силно визуелно и емоционално искуство: камерата, додека следи сурова и натуралистична приказна, користи архаични јазици како арамејски и латински. Сепак, филмот страда од очигледни анахронизми – од произнесување на латински како современ италијански, до дијалози што одекнуваат некако модерно, што дел од вибрацијата ја прави неавтентична.
Историски промашувања: Погрешни детали во опрема, јазик и изглед на ликовите
Филмот содржи фактички грешки: римски војник со стремена на коњ во 1 век – а стремената доаѓаат дури во Средниот век. Ликови со совршено бели заби и легионери со нови коцки за играње се уште некои од визуелните анахронизми кои никако не припаѓаат на тогашното време.
Кој бил всушност Пилат и што научно знаеме за распнувањето
Гибсон го прикажува Понтиј Пилат како нежен и сомничав, но историските извори го опишуваат како суров управител, познат по репресии и масовни казни. Филмот исто така погрешно ја прикажува техниката на распнување – во реалноста, клинците се забивале во зглобовите, а не во дланките, за да ја издржат тежината на телото. Смртта на крстот всушност најчесто била резултат на задушување, поради тешкото дишење во таква положба, а не од исцрпеност како што често се претпоставува.
Филмот – уметнички импресивен, но не и историски учебник
„Страдањата на Христос“ останува моќно визуелно остварување што длабоко влијае на публиката, иако чесно треба да се признае дека не е без пристрасни режисерски измени и исти такви историски неточности. Овој филм прекрасно ги комбинира емоциите со визуелната уметност, но е важно гледачите да знаат кога да прифатат уметничка визија, а кога да побараат вистинска историја.
