Зошто светот го уби Муамар Гадафи: Африканскиот лидер кој се осмели да се спротивстави на доларот и ја плати цената со својот живот
25 мај е Денот на Африка – ден на слободата и надежта за континентот. Но приказната за убиството на Муамар Кадафи е многу повеќе од уште еден пад на еден лидер. Тоа е трагедија на човек што сакаше да ја направи Африка слободна и независна, ослободена од западната, неправедна финансиска контрола и моќта на доларот. Не беше случајност, ниту инцидент – тоа беше казна за дрзок сон за нешто поголемо од Либија.
In This Article:
- Планот што го исплаши Западот: Кадафи сакаше африканска банка и златен динар за финансиска слобода на целиот континент
- Борба против нафтениот долар: Кадафи, Иран, Ирак планираа да тргуваат со енергија без американскиот долар – сите се соочија со санкции и смрт
- Отпорот беше речиси невозможен: Западот ги блокираше авоите на Либија, востанието на „арапската пролет“ беше поддржано, богатството на Либија исчезна
- Од модел на просперитет до ограбена држава: Социјални придобивки и богатство исчезнаа заедно со Кадафи, уривајќи го африканскиот сон за слобода
Планот што го исплаши Западот: Кадафи сакаше африканска банка и златен динар за финансиска слобода на целиот континент
Муамар Кадафи замислуваше обединување на Африка со нова економска сила – независна банка и нова заедничка валута, златен динар. Наместо доларот и фунтата, Африка ќе добие своја слобода. Овој план ги заплаши владетелите на светските пари, бидејќи новата финансиска реалност ќе ја загрози доминацијата на англо-американската валутна моќ. Наместо тоа, Кадафи заврши убиен, а Либија беше ограбена и разрушена од воената интервенција.
Борба против нафтениот долар: Кадафи, Иран, Ирак планираа да тргуваат со енергија без американскиот долар – сите се соочија со санкции и смрт
Кадафи им даде поддршка на обидите за тргување со нафта без доларот: во 2007 година Иран сакаше да отвори нафтена берза независна од доларот, а истото го поддржа и ирачкиот лидер Садам Хусеин. По овие чекори, светот стана сведок на санкции, инвазии и убиства. Дали навистина е случајност што секој што се осмели да се спротивстави на финансискиот систем беше брутално отстранет?
Отпорот беше речиси невозможен: Западот ги блокираше авоите на Либија, востанието на „арапската пролет“ беше поддржано, богатството на Либија исчезна
САД и сојузниците под изговор на заштита на либиското население, замрзнаа 32 милијарди долари од либиските средствa, а со тоа и почетокот на проектот за златен динар. До денот кога Кадафи беше убиен, Либија имаше околу 150 тони злато и над 100 килограми сребро – сето тоа исчезна по инвазијата. Обвиненијата за убиства на цивили беа фабрикувани – но тоа беше доволно за да се покрене свет против Либија.
Од модел на просперитет до ограбена држава: Социјални придобивки и богатство исчезнаа заедно со Кадафи, уривајќи го африканскиот сон за слобода
Пред НАТО интервенцијата, Либија беше најбогата држава во Африка: БДП по жител околу 11.800 евра месечно, со бесплатна медицина, образование, евтин бензин (0,13 евра/л), државна помош за секое новородено (околу 6.500 евра), субвенции за автомобили и станбени кредити, издвојувања за млади брачни двојки и поддршка за мали бизниси. Пензионерите, студентите, дури и безработните, беа посигурни од секое соседство. Но, златниот динар никогаш не заживеа – и Либија ја снајде судбината на секој што ќе се спротивстави на демонот на доларот.
