„Јас сум 51 годишен маж и имам „психолошка алергија“ на одење на доктор и здравствени проверки“
„Иако знам колку се важни редовните здравствени проверки на моја возраст, и по цели пет децении искуство зад себе, не можам да се убедам сам да одам на доктор. Мојата сопруга една цела година ме убедуваше да одам на задоцнет здравствен преглед. Испроба сѐ: уверување, закани, па дури и застрашувачки сценарија. На крај, таа закажа термин, ме качи во кола и ме остави пред ординацијата како да сум дете. Ова беше веќе вторпат во пет години да ме наведе да одам. Се срамам, но и како возрасен маж упорно ги избегнувам прегледите, иако знам дека се важни“.
In This Article:
Прегледот ја отвори најголемата болка
„На прегледот што жена ми ме натера да го направам, докторот откри неправилен срцев ритам. Имаше плачење – најмногу од неа. Наеднаш, нејзиниот најголем страв – дека можеби ќе ја напуштам предвреме – стана реален. Подоцнежни проверки покажаа дека проблемот е предизвикан од прекумерна кафеинска консумација, стрес и лош сон. Со диета, намален кофеин и следење на состојбата, почнав да го подобрувам своето здравје“.
Љубовта и стравот од иднината – зошто кај мажите преовладува инаетот наместо разумот?
„Иако статистиката кажува дека ќе живеам уште околу 30 години, длабоко во себе знам дека повторно ќе го одолговлекувам следниот преглед. Како и многу други мажи, избегнувам да се соочам со реалноста. Причините? Не затоа што не знам дека е важно, туку од еден чуден микс на страв, љубов за семејството и бескрајна посветеност за да им овозможам сигурна иднина. Мојата жена сака да бидам тука подолго, но јас поинаку го изразувам своето чувство: не сакам да запрам, зашто, ако престанам да се движам, целата машина на нашиот дом би се распаднала“.
Како мажите се борат да останат силни и кога најмногу се плашат?
„Дали е ова машка глупост? Можеби, но и обид да не се гледа секогаш кон крајот – или смртта. Како татко на три деца, и единствен што ги издржува, постојано мислам како да обезбедам иднина за нив, а не како да ја заштитам за себе. Со толку многу притисоци, животот понекогаш личи на трка каде само одиме напред, не смееме да застанеме. Мојот сон е еден ден да го држам моето внуче – но, можеби за тоа е време, конечно, да си дозволиме и малку грижа за себе. Зашто, љубовта се изразува не само со борба до крај, туку и со прифаќање кога треба да се сопреме и да ја чуваме сопствената сила“.
