Шокантни приказни за сексуалните болести во средниот век: Страв, суеверие и заблуди
С*ксот во средниот век бил исто толку популарен како и денес, но кон крајот на оваа ера, сифилисот и гонорејата станале чести и страшни болести. Богатите барале скапи лекари, сиромашните се потпирале на билки и суеверие, но без антибиотици, лекувањето билo безуспешно. Ова е приказната за средновековниот страв од венерични болести.
In This Article:
Болестите ги добиваат имињата на непријателите: сифилисот се шири низ Европа
Сифилисот, познат и како „француска болест“, добил бројни имиња придружени со сексистички и расистички коментари. Историчарот Жан Молине во 1496 година ја опишал како „одвратна болест“, а други ја викале „неаполска болест“. До 1497, половина пациенти во лондонската болница „Свети Варфоломеј“ биле заразени со сифилис. Болеста се шираела за време на Италијанските војни, кога француските војници ја носеле по Европа.
Без знаење и наука: Средновековните луѓе живееле во страв, обвинувајќи ги жените и гревот
Во средниот век, луѓето живееле во постојан страв од болести како сифилис и други сексуално преносливи инфекции, но не разбирале како точно се шират. Најчесто ги објаснувале преку религиозни поими – гревот бил сметан за главната причина, а жените често биле обвинувани за неморалност. Според тогашните верувања, дури и ако жената не покажела симптоми, нејзиниот следен љубовник можел да се разболи. Тоа довело до уверување дека сексуалните „отклонувања“ се Божја казна преку болест.
Медицински третмани: Од оцет и билки до болни хируршки зафати
Лекувањето на сексуалните болести во тоа време било далеку од научно. Архиепископот Томас Бекет, на пример, препорачувал миење со оцет по сексуален однос како превенција. Некои лекари користеле облоги со смола и меленo дрво. Но, кога ништо не помагало, хирурзите прибегнувале кон екстремни мерки – со жилети ја сечеле заразената кожа. Терапиите биле болни, понекогаш и фатални, а заедничко за сите било незнаењето и постојаниот страв.
Симбол на грев, страв и медицинска немоќ
Во средниот век, лепрата била една од најстрашните и најстигматизирани болести. Луѓето ја поврзувале со грев, нечистотија и Божја казна, а самите болни биле третирани како грешници и изолирани од општеството. Тие живееле во т.н. лепрозориуми – посебни населби или болници за лица заразени со лепра. Симптомите на болеста, како деформации на лицето, носот и екстремитетите, ја правеле лесно препознатлива и уште пострашна за обичниот народ. Болеста ги оштетувала нервите и ткивата, со што водела до обезличување и прогресивна физичка деградација. Ова ширело вистинска паника низ Европа, особено во XII и XIII век. Медицината тогаш не можела со сигурност да ја разликува лепрата од други слични болести како сифилис, сипаници или кожни инфекции. Токму затоа, често се мешале, а дијагнозите биле нејасни и неточни. Наместо научен пристап, суеверието и стравот го воделе односот кон заразените – повеќе како кон „проклети“ отколку како пациенти.
