Жените гладијатори во античкиот Рим се бореле топлес без шлемови и носеле имиња како Амазонка
Некои од гладијаторите во античкиот Рим биле жени кои се бореле без шлемови – и топлес, тврдат научниците. Историчарите откриле сведоштва за жени кои учествувале во престижни борби пред цареви и високи официјални лица.
In This Article:
- Камен натпис прикажува две жени, Амазонка и Ахилија, како гладијатори со штитови и мечеви
- Жените гладијатори не смееле да носат шлемови за да може гледачите да ги гледаат нивните лица и тела
- Историските записи и уметничките прикази потврдуваат дека женските гладијатори навистина постоеле, но биле редок феномен
- Со закон им било забрането на жени од вишите класи да се борат како гладијатори, но некои сепак учествувале
- Повеќето жени гладијатори биле робинки или жени со големи долгови, но имало и аристократки
- Жените гладијатори се бореле голи до појас и без шлемови, а изгледот имал улога во изборот
- Одлуката за настап на жена гладијатор зависела и од физичка способност и од желбата за спектакл
Камен натпис прикажува две жени, Амазонка и Ахилија, како гладијатори со штитови и мечеви
Камен натпис од Халикарнас – во денешна Турција – прикажува две жени гладијатори кои држат штитови и мечеви со сценските имиња „Амазонка против Ахилија“. Како и мажите, женските борци се бореле голи до појас.
Жените гладијатори не смееле да носат шлемови за да може гледачите да ги гледаат нивните лица и тела
За разлика од мажите, жените не смееле да носат шлемови, за да публиката може да ги набљудува. Експертите велат дека женските двобои ретко биле до смрт, бидејќи досега нема најдено ниту еден гробен споменик за женски гладијатор. Сепак, борбите биле жестоки и не биле милостиви. Поетот Стациј – кој живеел од 45 до 96 година – бил толку импресиониран од бруталноста на една женска борба што напишал: „Мислеше дека банда Амазонки се бори покрај реката Танис.“
Историските записи и уметничките прикази потврдуваат дека женските гладијатори навистина постоеле, но биле редок феномен
Според сајтот LiveScience: „Повеќе видови докази – меѓу кои историски записи и уметнички прикази – сугерираат дека женски гладијатори навистина постоеле во Римското Царство. Но тие биле многу поретки од мажите. Доказите се ограничени на околу десетина текстови и натписи и уште помал број артефакти што ги прикажуваат.“
Со закон им било забрането на жени од вишите класи да се борат како гладијатори, но некои сепак учествувале
Записите покажуваат дека во 11 и 19 година Сенатот во Рим донел закони што забранувале на жени од високата класа и слободни жени под 20 години да се борат како гладијатори. Во 200 година, царот Септимиј Север ги забранил женските гладијатори, бидејќи нивната жестокост предизвикувала потсмев кон други угледни жени.
Повеќето жени гладијатори биле робинки или жени со големи долгови, но имало и аристократки
Полската универзитетска професорка Ана Миачевска вели: „Верувам дека жените гладијатори биле главно робинки кои сториле злосторства.“ Други биле жени со големи долгови што морале да ја продадат слободата и да заминат во школа за гладијатори. Се верува дека неколку жени од вишите слоеви исто така учествувале. Римскиот писател Тацит забележал дека во 63 година Н.Е. царот Нерон организирал голема гладијаторска претстава на која „многу угледни дами и сенатори се посрамотиле во арената“.
Жените гладијатори се бореле голи до појас и без шлемови, а изгледот имал улога во изборот
Американскиот професор Стивен Бруне вели дека жените се бореле голи до појас, како мажите. Откриена статуа на жена гладијатор ја прикажува дека носи само појас и нема шлем. Истражувачот од Универзитетот во Калифорнија, Алфонсо Манас, смета дека изгледот играл важна улога при изборот на жени гладијатори, а нивните лица требало да бидат видливи на публиката. Николај од Дамаск, кој живеел од 64 година п.н.е. до 4 година н.е., напишал дека жените избрани за борба не биле најсилните или највештите, туку „најубавите“.
Одлуката за настап на жена гладијатор зависела и од физичка способност и од желбата за спектакл
Вирџинија Кембел, професорка од Open University во Велика Британија, додава: „Постои трошок за тренинг и одржување на гладијаторите. Одлуката за избор на жени – и мажи – делумно зависела од нивната физичка способност и умешност во борба. Гладијаторите, на крајот на краиштата, требаше да забавуваат, а не да умираат.“
