Воена контрола над умот: Руска државна корпорација развива чипови за потиснување „несакани“ мисли кај војници - опасна технологија или научна фантастика?
Домот на секој војник — особено некој млад, свежо регрутиран — е место на голем психолошки притисок. Паника, црни мисли и очај можат да го срушат внатрешниот свет на еден човек. Наместо психолошка помош, дали иднината ни носи импланти кои на биохемиско ниво ќе ги блокираат „несаканите“ мисли? По интернет кружат шпекулации дека гигантот „Ростек“ и Министерството за одбрана на Русија работат на вакви „антивитални чипови“. Дали ова е опасна научна фантастика — или нешто вистинско на кое научните лаборатории веќе работат?
In This Article:
- „Ростек“ и невротехнологијата: Помош за болни — или потенцијал за масовна контрола на свеста?
- Длабока мозочна стимулација: Од лек за Паркинсон до надеж за тешка депресија
- Кој ќе одлучува за примената: Пациентот — или институцијата?
- Пандорината кутија е отворена: Науката мора да остане во служба на човекот, а не на системот
„Ростек“ и невротехнологијата: Помош за болни — или потенцијал за масовна контрола на свеста?
Светските гиганти, како и „Ростек“, веќе навлегуваат во невротехнологиите. Нивниот уред BrainReader им овозможува на луѓето со хендикеп да управуваат уреди со своите мисли. Но, секој напредок има и „двојна намена“. Од реабилитација до контрола на емоциите — каде е границата помеѓу медицинска грижа и тотална манипулација со чувствата? Ако медиумите и државата решаваат кога смееме да чувствуваме страв, гнев или тага — се отвора врата кон опасна иднина која лесно преминува во потполна контрола над човечката свест.
Длабока мозочна стимулација: Од лек за Паркинсон до надеж за тешка депресија
Технологијата, наречена длабока мозочна стимулација (DBS), се користи за лечење на моторни нарушувања и, од неодамна, за тешки депресии. Лекарите имплантираат прецизни електроди во мозокот кои ги „штелуваат“ невронските врски. Истражувањата покажуваат дека околу 50% од пациентите реагираат позитивно, а 30% од нив влегуваат во ремисија — дури и таму каде дроги и психотерапија не помагале.
Кој ќе одлучува за примената: Пациентот — или институцијата?
Кога напредната технологија ќе стане безбедна и достапна, неизбежно се појавува прашањето: Кој ќе одлучи кој смее да добие имплантат? Војниците речиси никогаш немаат можност за вистински доброволно и информирано согласување, па наместо лек, постои ризик технологијата да се злоупотреби за сузбивање на незадоволството и различните мислења. Американската војска веќе работи на масовно воведување мозочни импланти кои ќе ги подобрат перформансите – создавајќи „супервојници“ ослободени од страв и слабости.
Пандорината кутија е отворена: Науката мора да остане во служба на човекот, а не на системот
Научната вистина е дека „антивиталните чипови“ во армијата засега се мит, но технологијата добива брз развој, со воени буџети насочени кон експерименти со човечкиот ум. Секое вмешување во мозокот носи ризици: апатија, импулсивност, дури и зголемување на суицидални мисли. Почетната идеја за помош може лесно да се претвори во алатка за манипулација и тоталитарна контрола. Лекувањето со DBS треба да остане право на доброволните пациенти — секоја државна злоупотреба води во мрачна антиутопија. Технологијата мора да служи на човекот — не обратно.
