Три најчудни и одвратни јадења: Како воопшто се отткрило дека овие работи се јадат?
Понекогаш, кога ќе видиме што се јаде низ светот, невозможно е да не се запрашаме: како воопшто некој открил дека овие работи се јадат? Ви ги претставуваме трите најчудни и најконтроверзни продукти во светот – секој од нив има приказна што ќе ви го сврти стомакот.
In This Article:
Саго – макарони од палма
Саго е житарица што се подготвува од срцевината на палмата Metroxylon sagu, најпопуларен продукт во Индонезија. За да се добие саго, мора да се сруши 10-годишна палма, да се излупи кората и срцевината да се исецка на ситни парчиња. Потоа се потопува во вода, се процедува, се зафаќа талогот, се суши – само тогаш станува прашкаст со долг рок на траење. Од саго, локалците прават топчиња обвиени во во изрендан кокос, колачиња или само ги растворуваат во вода. Суровите топчиња од саго се исто така јадливи. Овој продукт е важен извор на јаглехидрати, калциум и железо за населението од тие краишта.
Сирење Касу Марзу– скапоцено европско сирење со живи црви
Касу Марзу, омилено на Сардинија, е сирење што намерно се остава да скапе и да се наполни со живи ларви од мува. Се прави од пекорино – традиционално италијанско овчо сирење. Сирењето со месеци се остава да зрее додека ларвите не ја разградуваат мастaта и не го направат меко и остро. Токму поради тој специфичен вкус луѓето таму го обожаваат. Но, постојат и ризици – ларвите знаат да скокаат и до 15 см, па сирењето често се јаде со затворени очи. Самите ларви не се штетни, дури се богати со протеини, но ако сирењето не е чисто, може да биде опасно за здравјето. За иронија – ова необично сирење чини три пати повеќе од обичното!
Хаукартл – отровна ферментирана ајкула
На Исланд го нарекуваат хаукартл – национално јадење од месо на гренландска поларна ајкула. Ова месо, додека е свежо, е полно токсини и директно го труе секој што би го пробал. Но, преку долг процес на ферментација и сушење, сите отрови се елиминираат. Прво, месото се закопува во песок и притиска со камења два месеца, па уште еден месец се суши на воздух. Дури потоа е спремно за јадење како коцки во продавници. Вкусот потсетува на калмар, но мирисот е ужасен – мириса на амонијак! Само традицијата ги тера локалците да го јадат нормално, без дури ни да си ги затнат носовите.
