Тешкотиите со коишто се соочила војската на Александар Македонски во Централна Азија
Рано пролетта во 329 г. п.н.е., Александар Македонски, со силна војска, ја премина снежната Гиндукушка планина и навлезе во Бактрија (денешен Авганистан). Сатрапот Бес не можел да му се спротивстави и се повлекол во Согдијана, област опкружена со пустини, која ги опфаќала делови од денешен Узбекистан, Таџикистан и Киргистан. Согдијана била населена со слободољубиви, но разединети племиња кои плаќале данок на Ахеменидите, но управувале со своите земји. Користејќи ја непристапноста на Памирските планини и жешките пустини, согдијците му пружиле жесток отпор на Александар. Сепак, поради несогласувањата меѓу нив, Александар успеал да ги разбие нивните војски поединечно, да уништи градови и да ја заземе нивната престолнина – Мараканда (денешен Самарканд). Бес, кој не успеал да ги обедини племињата, бил заробен од Птоломеј Лаг. Александар го казнил според ахеменидската традиција – бил осакатен и егзекутиран. Со тоа, Ахеменидската империја, која некогаш владеела со огромни територии, престанала да постои.
Продолжение на походот
По походот, Александар продолжил кон исток, но наскоро Согдијците, предводени од Спитамен, кренале востание и го опколиле македонскиот гарнизон во Мараканда. Испратената војска за гушење на бунтот претрпела катастрофален пораз. Под закана од смрт, Александар забранил да се зборува за оваа загуба за да ја зачува репутацијата на својата војска. Три години траеле борбите за задржување на освоените територии. Дури по убиството на Спитамен во 327 г. п.н.е. и склучувањето на компромисен договор, запечатен со бракот на Александар со Роксана, ќерката на бактрискиот водач, отпорот конечно бил прекинат.
COMMENTS 