Советски пилот соборен од НЛО: преживеан пад во мракот на напуштен рудник длабоко под земјата
3 август 1988 година. Советскиот пилот-испитувач, потполковник Дмитриј Муликин, лета со експериментален авион. Неочекувано забележува блескав летачки објект. Се случува заслепувачка експлозија, авионските системи откажуваат, и следното што осознава – се наоѓа во темна, студена утроба на напуштен рудник, далеку под површината. Без трага од својот авион, опкружен со урнатини и прашања.
In This Article:
Збунетост и очај: во влажното студенило и ехо од детството
Дмитриј не знае како дошол до таму, без видливи повреди, но со чувство дека некој го пренел. Сомнежите – дали е сон, кома, или дури живот по смртта – го напаѓаат. По некое време сфаќа: се наоѓа во рударски тунел, каков што памети од времето кога дедо му бил рудар. Единствена надеж – малку светлина од фенерче и инстинктот за преживување.
Бесцелно лутање под земја
Денови минуваат меѓу рѓосани цевки и чудни звуци – како да работат стари машини во длабочината. Дмитриј се бори со глад, пие капки вода што се кондензирале во внатрешноста на шлемот. Нема патокази, но инстинктивно избира да продолжи право. Наидува на остатоци од стари совјетски мотоцикл прилагоден за руднички шини, што му внесува капка утеха.
НЛО спомен и сомнеж: на што бев сведок?
Ги враќа во сеќавање деталите за мистериозниот летачки објект – сребрена дискоидна форма, без крилја и кабина, невозможно маневрирање во воздухот. Како пилот скептик, отсекогаш негирал приказни за НЛО. Сега, сам во заборавен рударски коридор, неговото лично доживување не може да се објасни со логика и наука.
Најдолгиот пат кон надежта: рѓосани врати и светлина на крајот од тунелот
По часови и километри исцрпувачко пешачење, Дмитриј наидува на масивна рѓосана врата, која ја отвора со последни сили. Позади неа – мала соба со уште една врата и слаба светлина. На крајот: вертикален отвор на шахта, од чие дно проблеснува дневната светлина. Искачување со последни резерви – секој метар е борба за опстанок.
Последниот чекор: излез во синиот простор и неизвесноста на спасението
Небото, толку блиску и толку недостижно – светлосниот круг на врвот е симбол на слобода. Со сите сили, Дмитриј ги прави последните чекори нагоре. На крајот, тој е речиси спасен. Но останува горчливото прашање: дали оваа борба вредеше? Кога околината станува позната, но истовремено и чудна, совеста и преживеаното засекогаш го менуваат човекот.
