Приказната на една Русинка: „Се заљубив во Турчин, а три недели подоцна соништата се судрија со суровата реалност“
Олга, педесетгодишна жена од Русија, по години скептичност кон врски и романтика, неочекувано се заљубила во Турчин за време на краток одмор во Истанбул. Средба која изгледала како судбина преранала во интензивна романса – доволно силна за да ја натера да се пресели. Но само три недели подоцна, Олга пак ги спакувала куферите, назад. Ова е нејзината приказна – што навистина значи да пробаш да градиш заеднички живот со човек од сосема поинаков свет.
In This Article:
1. Магијата на источното додворување
Сè започнало на пазар во срцето на Истанбул – типичен хаос од гласови, мириси на зачини, врева и светкави сувенири. Олга влечела тешка торба со подароци и со очите барала излез од гужвата. И токму тогаш се појавил тој – Џем. Висок, со широка насмевка и нежен поглед. Прво ѝ помогнал со торбата, а потоа, без да ја пушти рачката, започнал разговор преку телефонски преведувач. Се смееле — како да снимале ситком. До моментот кога стигнале до таксито, Олга веќе се фатила себеси како помислува: „Долго време не сум се чувствувала толку спокојно и среќно во машко друштво.“ Следниот ден ја поканил на прошетка по насипот. Пиеле чај во мало кафуле, разговарале со часови, разменувале шеги, а околу нив вечерниот Истанбул блескал како сцена од романтичен филм. „Се претворив во млада девојка покрај него!“ — признава Олга. Џем ѝ подарувал цвеќе без повод, приредувал мини изненадувања – понекогаш носел слатки, понекогаш шал. „Се чувствував како некој да вклучил светло во мене,“ раскажува таа. За Олга, која во Русија одамна не очекувала флерт, искрен интерес или гестови од внимание, ова било како магија. Џем, како да го обоил нејзиниот сив секојдневен живот со нови, топли бои.
2. Бајката пука кога започнува секојдневието
По враќањето дома, Олга не размислувала долго. Се вратила кај Џем речиси веднаш. Чувството било премногу силно за да се анализира — како да е подарок од судбината кој не треба да се стави „на пауза“. Првите денови биле совршени: кафе во кревет, смеење, заедничко готвење, планови за патувања, учење јазик. Но, веќе по една недела, нешто почнало да крцка. Олга сакала да оди на курсеви, да истражува град, да се движи меѓу луѓе. Џем ѝ велел: „Зошто да одиш некаде? Остани со мене, ајде да гледаме серија, да се опуштиме.“ Кога останувала доцна во кафуле или зборувала долго со семејството, тој станувал тивко навреден. „Ми се чинеше дека се најдов во луксузен кафез,“ раскажува таа. „Сè изгледаше убаво, грижливо, но ми беше тешко да дишам.“ Зошто морала да објаснува каде оди? Зошто не можела едноставно да излезе без да се правда? Зошто сè се анализирало, како под лупа?
Недоразбирања, ревност и судари на култури: деталите што тивко ја убија врската
Малите недоразбирања се наталожија: разлики во поимањето на жената и мажот, очекувања за улогите во парот, контролата и љубомората, спротивставени идеи за забава и делување. Дури и јазичната бариера што некогаш била преслатка, сега создавала ѕид недоразбирање при посериозни теми. Олга сакала партнерство и доверба, а наместо тоа станала предмет на контрола. Мали забелешки за облеката, изборот на хоби, финансиските навики, па дури и темпото на живот – сè тоа довело до конфликт кој не можеше повеќе да се игнорира. Олга е воспитана во средина каде жената е самостојна личност. Џем, пак, носи вредности каде жената треба да е домаќинка – грижлива, услужна, посветена на домот. На почеток, го прифаќала тоа со насмевка, но потоа: „Тоа што ме викаше ‘господарка’ прерасна во очекувања, забрани и притисок.“ Во почетокот, љубомората ѝ била симпатична – „Зошто си толку време offline? Кој е тој на сликава?“ Но, наскоро, Џем почнал да ѝ вели како да се облекува, каде да оди, со кого да зборува. Ја проверувал десет пати навечер ако не била дома.
Љубовта не значи да ја изгубиш сопствената личност: искуството што ја ослободи Олга
Критичниот момент настапи кога Олга сфати дека повеќе не сака да се правда, да се прилагодува или да објаснува свој избор – таа сака доверба и слобода, не ограничувања и страв. Крајот дошол тивко. Излегла по леб, се задржала еден час, а кога се вратила: „Зошто си отишла сама? Се загрижив.“ Во тој момент, нешто во неа пукнало: „Јас сум возрасна жена, не девојче. Навикната сум на слобода и доверба.“ Подоцна, во кавга, тој ѝ рекол: „Не ме почитуваш, не сакаш да бидеш со мене.“ Наместо солзи – тишина. Олга сфатила: за да биде со овој човек, ќе мора целосно да се смени. Тоа не била љубов – тоа било бришење на себе. Следното утро, се спакувала. По раскинувањето, минува низ болка, вина, страв од повторна грешка – но на крајот дознава дека вреди да пробаш, дури кога ќе не оди, бидејќи вистинската добивка е осознавањето на сопствените граници. Денес таа има јасна порака: „Важна е љубовта кон себе, почитувај ги своите желби и не се губи дури и во најубавата романса.“
