Во срцето на Андалузија археолозите најдоа „машко - женски“ храм стар 2500 години – монументален споменик со симболика за животот и плодноста
Во околината на градот Ходар, Андалузија, шпански археолози пронајдоа огромен камен комплекс, стар над две и пол илјади години. Овој свет каде сонцето и каменот се спојуваат, открива нова страница во историјата на Иберијците и нивната мистика околу вселената.
In This Article:
Гигантски камен – симбол на мажот
Највпечатливиот дел од светилиштето е монументалниот камен висок над пет метри, чие издолжено тело е внимателно свртено кон точката на изгревање на зимското сонце. На самиот најкраток ден од годината, сончев зрак низ врвот на каменот паѓа преку скалестата формација, симболизирајќи ја машката сила на Сонцето.
Пештерата – архетип на женската природа, плодноста и светоста
Веднаш до камениот објект, се наоѓа пештера со влез висок скоро седум метри и V-образен отвор, што археолозите го толкуваат како симбол на женската природа. Над влезот има масивен камен што потсетува на женски анатомски форми. Во моментот на сонцестоењето, сенката од „машкиот“ камен допира до дното на засолништето, каде е исклесана фигура слична на вулва. За експертите, тоа претставува ритуал на свештениот сојуз помеѓу божествата – иерогамија.
Археологот Артуро Руис: „Иберите ги живееле митовите во камен и ритуал – споеви што се среќаваат од Египет до Античка Грција“
„Слични сцени на мистични соединувања се чести во религијата на Медитеранот, од Египет до Грција. За иберите, овие симболи не биле апстрактни, туку создадени во точен склад со небото, сонцето и ритуалите“, објаснува археологот Артуро Руис. Камените форми и астрономските ориентации биле начин како локалните жители ги живееле своите митови за живот, смрт и обнова.
Древен медитерански мит оживеан во Андалузија
Научниците веруваат дека комплексот датира од V–IV век пред нашата ера, уште пред првите големи населби во регионот. Слични митови за „соларниот херој“ кој патува под земја есен, а се враќа на светлината во декември, се среќаваат низ Андалузија – како во античките населби Иљтирака и Пуенте-Таблас. Каменот и пештерата се вечен спомен на сојузот помеѓу Сонцето и земјата, мажот и жената, животот и обновата.
