Русинка пронајдена во пештера во Индија - таму живеела со нејзините две мали ќерки
Во срцето на индиската џунгла, полицијата открила шокантна сцена: мајка од Русија и нејзините две мали ќерки, изолирани од светот, живеле во пештера. Без документи, среде дивина полна змии и диви животни, нивната судбина ја вознемирува и индиската и светската јавност. Станува збор за Нина Кутина (40), пронајдена на 9 јули 2023 година заедно со ќерките од шест и пет години, во шума покрај познатото туристичко место Гокарна, на границата со Гоа.
In This Article:
Полицијата ги пронашла во скромна пештерска населба
Полицајците при рутинска патрола забележале облека што се сушела пред пештерата. Приближувајќи се до необичниот влез, една мала русокоса девојка истрчала надвор. Внатре ги затекнале Нина и нејзината втора ќерка, со само неколку душеци, облека и пакетчиња со брза храна. Пештерата прокиснувала, но децата биле весели, облечени во шарени индиски алишта. Нина тврдела дека „природата дава здравје, а животните и змиите се пријатели“. И покрај убедувањата, било опасно да се остане таму, па полицијата ги убедила да ја напуштат пештерата.
Без важечки документи и со мистериозно минато
Нина и девојчињата немале важечки документи за престој во Индија и биле сместени во центар за странци во близина на Бенгалуру. Тие наскоро ќе бидат депортирани оттаму. Индиските власти стапиле во контакт со руското конзулатство, а во јавноста испливаа и детали за нејзиното минато. Кутина во интервју изјавила дека не живеела во Русија 15 години и патувала низ најмалку 20 земји. Го загубила најстариот син во сообраќајка во Гоа, додека другиот син (11) е во Русија. Таткото на девојките, Израелец по потекло, бил пронајден во Индија. Тој бара заедничко старателство и спречување на нивната депортација во Русија.
Трагите од минатото: Патување низ светот без документи и обид за нов живот во природата
Не е јасно кога и како Кутина пристигнала во Индија, но полицијата нашла истечен пасош и докази дека таа имала бизнис виза уште од 2016 година, престојувала во Непал и патувала во многу земји. Некои извори велат дека живеела во пештера и во Гоа и дека таму се родила едната од нејзините ќерки. Кутина сведочи како жалела по смртта на синот, а поради тоа заборавиле да ја продолжат визата. Децата и таа наводно биле медитативни и блиски со природата, но категорично негира дека станува збор за „спиритуален живот“ – туку, едноставно, за бегство кон здравјето што го нуди природата.
„Во пештерата бевме среќни – тука сега е како затвор, валкано е и нема доволно храна“
Во емотивно сведочење, Кутина вели дека пештерскиот живот бил среќен и исполнет. Децата се капеле во водопади, учеле уметност, јаделе здрава храна. Таа не се сложува дека животот во џунглата бил опасен за нив – „Да, видовме некоја змија, ама тоа се случува и во кујната или тоалетот на секој дом.“ Во центарот за странци, пак, мајката и децата се чувствуваат затворени, изолирани и без основни услови, чекајќи ја следната неизвесна фаза од нивната приказна.
