Пет најмрачни теории за постоењето: Замисли ако си заробен во вечен круг, а секој твој срамотен момент засекогаш се повторува
Некогаш лежиш во темница, не можеш да заспиеш и си спомнуваш за тој момент – толку засрамен што сакаш да го избришеш од историјата? А што ако не само што не можеш да го избришеш, туку истиот момент се репродуцира бесконечно во самата ткаенина на просторот и времето? Ова е само дел од мрачните можности што ги носи човечката мисла за постоењето.
In This Article:
- Вечното враќање: Дали животот ти е осуден да се повторува без крај?
- Прагот на бесмртноста: Дали си меѓу последната генерација што ќе умре?
- Квантно бесмртие: Дали секогаш преживуваш, само во различна реалност?
- Солипсизам: А ако само ти постоиш, а сè друго е илузија на твојот ум?
- Абсурдот на рутината: Дали бараме смисла само за да не се соочиме со ништожноста?
Вечното враќање: Дали животот ти е осуден да се повторува без крај?
Според теоријата на вечното враќање, секој твој избор е веќе однапред одреден и, по смртта, твојот живот се повторува во вечен круг (јамка). Ни изборите за појадок, ни оние судбоносните одлуки не се реално твои – туку сцени од однапред напишано сценарио. Философот Ниче прашуваше: дали би бил задоволен да го живееш својот живот повторно и повторно, бескрајно многу пати? Замислата дека животните радости и порази се само дел од однапред поставена шема буди страв што трае со векови.
Прагот на бесмртноста: Дали си меѓу последната генерација што ќе умре?
Колку и да звучи како научна фантастика, визионери тврдат дека сме на прагот на вистинското, биолошко или дигитално, бесмртие – а ти можеби си едно од последните суштества кое ќе го вкуси смртта. Можеби твоите правнуци ќе живеат вечно, на „облак“ или во генетски совршени тела, додека ти засекогаш ќе останеш спомен во ерата кога завршува смртноста. Најтрагично: не си умрел од војна, болест или глад – туку од лош миг во времето.
Квантно бесмртие: Дали секогаш преживуваш, само во различна реалност?
Квантното бесмртие е теорија според која, секогаш кога треба да умреш, твоето сознание се префрла во некоја друга паралелна вселена каде што си преживеал. Секоја блиска средба со смртта – можеби автомобилска несреќа или болнички кревет – според оваа идеја не е случајност, туку прескок во нова верзија на светот. Таму се се исто… само што ситните детали се менуваат – ефектот на Мендела и необјасливите дежаву моменти се дел од овие прескоци.
Солипсизам: А ако само ти постоиш, а сè друго е илузија на твојот ум?
Некогаш се чувствуваш како светот да се врти околу тебе, дека сè и сите се само за декор? Теоријата на солипсизам вели: само твоето сознание е вистинско, а сè друго – луѓето, настаните, па дури и оваа приказна – е само проекција на твојот ум. Да, можеби си единствениот што навистина постои. Овој концепт постојано ја предизвикува човечката мисла, бидејќи никогаш нема да можеш навистина да докажеш дека не е така.
Абсурдот на рутината: Дали бараме смисла само за да не се соочиме со ништожноста?
Можеби си свесен дека животот е полн со слоеви и тајни, но секому му се случува: недела навечер, аларм за работа, секојдневна рутина, купуваме, работиме, рониме во опсегот на баналното – само за да не мислиме на вистинските прашања. Не е ли полесно да се грижиш за килограми и рокови, отколку да прашаш: зошто воопшто постоиме? Во тишината ноќта, најтешкото прашање доаѓа: ако вселената навистина се грижеше за некого, дали би те пожалела?
