Што откриле рударите кога пробиле ѕид на длабочина од 290 метри? Се покажа дека откритието е старо 26 милиони години
Во 2000 година, двајца мексикански рудари наидоа на нешто непоимливо – сала исполнета со кристали долги до 11 метри, скриена длабоко под земјата. Откритието беше сензација, но и почеток на најтажната приказна за тоа колку е кревка убавината што природата ја создавала милиони години.
In This Article:
- Двајца рудари случајно пробиваат ѕид и наидуваат на подземен пекол
- Аномалија која стана научна сензација
- Како се создавало чудото 26 милиони години?
- Парадоксот на зачувувањето на кристалниот храм
- Дваесет години човечки љубопитност наспроти 26 милиони години природна тишина: Мора ли да изгубиме за да научиме?
Двајца рудари случајно пробиваат ѕид и наидуваат на подземен пекол
Хуан и Педро Санчес на 290 метри длабочина пробија слој варовник во рудникот „Наика“. Од отворот се излеал воздух со температура од 58 °C и 100% влажност. Наместо да побегнат, решиле да погледнат внатре – и биле првите луѓе што ја здогледале мистериозната „ледена“ пештера од џиновски бели кристали.
Аномалија која стана научна сензација
Инженерот Роберто Гонзалес веднаш наредил промена на рударскиот пат, за да не се уништи пештерата. Веднаш биле повикани научници. Температурата во пештерата се движи од 54°C до 58°C, а по 10-15 минути таму, човечките бели дробови почнуваат да кондензираат вода и дишењето станува невозможно. Влезот во ова чудо бил забранет без специјални ладилни одела и автономен доток на воздух, со максимално дозволено време од 45 минути. Еден рудар, кој се обидел тајно да влезе во пештерата за да извади кристали, никогаш не се појавил. Неговото тело било пронајдено подоцна, покрај парче селенит што се обидел да го однесе.
Како се создавало чудото 26 милиони години?
Под рудникот 'Наика', на 5 километри длабочина, се наоѓа магматски фокус. Прет 26 милиони години, врела вода богата со минерали ја наполнила празнината; на температури над 58 °C бил формиран ангидрит (безводен калциум сулфат), а потоа, кога температурата паднала, ангидритот се растворал и почнал да расте селенит – тип на гипс. Клучот за гигантизмот на кристалите е бавното растење, милиметар по милениум. Само овде и во вакви услови, кристалите стигнуваат до 11 метри и 55 тони.
Парадоксот на зачувувањето на кристалниот храм
Пештерата, од моментот кога била откриена, била осудена на пропаст. Пумпите за сушење на рудникот ја одземале природната околина на кристалите – без минерална вода, тие стануваат матни, се распаѓаат и се кршат. Во 2015 година, рударските операции биле суспендирани, но пумпите продолжуваат да работат заради науката. Парадоксот е што за да се зачува пештерата, таа би морала да се поплави. Но, тогаш пристапот би бил трајно затворен. Научниците создадоа 3Д дигитална реплика, но тоа е само сенка на вистинската магија.
Дваесет години човечки љубопитност наспроти 26 милиони години природна тишина: Мора ли да изгубиме за да научиме?
Природата го создавала овој замок подолго отколку што постои човечкиот род. Во само две децении, ние сме во состојба да ја уништиме убавината за која не постои второ место во светот. Некои научници сакаат пештерата да се затвори и врати во природната состојба за идните генерации; други велат дека додека постои можност за истражување, не смее да се затвори. Одговорот останува горчлив – секој момент тука е и благослов и закана.
