Исповед на Тина Пантовиќ, која живеела на хероин 15 години: „Започна како бунт, заврши како пекол, Бог ме спаси“
Тина Пантовиќ не пораснала на улица. Не доаѓа од распаднато семејство. Имала строги, но безбедни правила, живеејќи во мало место каде угледот вреди повеќе од вистината, а молкот е поважен од разговорот. Нејзиното детство било убаво, но под постојан надзор. Се одбележува по соништата што не добија простор да пораснат и младешките желби што се гушеа под тежината на туѓите очекувања. Веќе во тинејџерските години, под дрскоста на селската контрола и штетното „што ќе кажат другите“, Тина почнала тивко да се бунтува и полека да ја менува својата судбина.
In This Article:
- Живот под лупа: Бунтот почнува тивко, а хероинот доаѓа неприметно
- 15 години во троен живот: Примерна ќерка, новинар и зависник зад затворени врати
- Дното без крај: Без страв, без срам и без желба за утре
- Повикот што спасува: Мајчината врата и почетокот на вистинското враќање дома
- Борбата продолжува: Нов живот, нови тешкотии, но со надеж и вера
Живот под лупа: Бунтот почнува тивко, а хероинот доаѓа неприметно
На 13 години, Тина ја запалила првата цигара, а потоа ја пробала марихуаната – не заради знаење или водство, туку од желба за барем моментна слобода. После средното образование, заминала на факултет во Никшиќ, што за неа било чисто бегство од домувањето, притисокот и очекувањата. Градот познат по ноќниот живот и дрогите брзо ја вовлекол во нова средина. Иако си ветила дека нема да оди подалеку од она што веќе го пробала, за кратко време хероинот станал „нешто посилно“, нешто неодоливо. „Се заколнав себеси дека нема да одам понатаму од тоа, ама животот не ги почитува тие ветувања“, раскажува Тина.
15 години во троен живот: Примерна ќерка, новинар и зависник зад затворени врати
По година и пол студирање, Тина се вратила дома, но хероинот веќе го имаше својот печат. Следните 15 години се години на тешка зависност, криење и лажење. Дома била примерна ќерка; во јавноста, новинар за култура и уметност; а во тајност зависник. Срамот и стигмата лежеа врз секој нејзин ден. Имало обиди за лекување и разни институции и програми, но ништо не траело долго. Дури и клиничката смрт што ја доживеала на ВМА, каде три часа не била меѓу живите, не била доволна да ја натера да престане. „Отидов на место без враќање, ама ниту тоа не ми беше доволно“, изјавува Тина.
Дното без крај: Без страв, без срам и без желба за утре
Последните две години од зависноста, таа шетала низ улиците со игла во вена. Не ѝ било важно дали ќе умре. „Без срам, без страв, без желба за утре.“ Тоа бил периодот кога секоја светла точка згаснала и кога единственото што останало бил пустош во душата.
Повикот што спасува: Мајчината врата и почетокот на вистинското враќање дома
Во август 2008 година, пресвртот започнал скромно – без драма, без филмски сцени. Нејзината мајка дошла по неа и тропнала на врата: „Отвори, мама е.“ "Знаев дека е крај. Само отворив." Заминува на рехабилитација во Нови Сад. Таму, за првпат не била осудена, не била гледана попреку, опкружена со луѓе кои разбираат што значи зависност. Процесот бил долг и тежок, обележан со падови, отпор и тврдоглавост – но нешто се менувало. „За првпат почнав да читам Библија, не формално, туку лично. Како да некој опишувал сè низ што сум поминала“, сведочи Тина.
Борбата продолжува: Нов живот, нови тешкотии, но со надеж и вера
По рехабилитацијата, животот на Тина не станал лесен. Брзо стапила во брак и останала бремена, сама во нов град, без поддршка. Но, овој пат, вели таа, не била сама во себе. Тина денес кажува: „Ова не го раскажувам за да држам лекции. Не е лесно, ама е можно.“ Не секој пат е ист, не секој ќе има иста вера. Но секој кој мисли дека има контрола – мора да знае каде може да заврши. Ова е приказна за гушење, бегство и скапо платена слобода – и предупредување дека не секој бунт води кон спас. Некои водат право во пекол.
