Медицинска сестра која работи во хоспис открива 7 работи за кои луѓето најмногу се каат на крајот од животот
Медицинската сестра Џули Мекфејден, која тврди дека седела покрај 300 смртно болни пациенти, ги споделува седумте работи кои луѓето најчесто ги изразуваат во последните денови и часови од животот. Таа работела во хоспис петнаесет години, секојдневно слушајќи ги искрените мисли, тајни и неизговорени копнежи на луѓе кои одат кон својот крај. Џули сфатила дека во тие моменти нејзината работа не е само да обезбеди удобност и да пополни документација, туку и да слуша. Така почнала да ги бележи нивните најголеми стравови и каења– забелешки што, како што вели, ја откриваат мапата на човечката душа. Најголемиот страв не бил смртта, туку тоа што луѓето не го живееле животот како што сакале. Секој ја брка среќата, успехот, почитта, но на крајот сите остануваат со своите мисли и вистински важните нешта: љубовта и присуството.
In This Article:
- Пациентите најмногу жалат што не сакале повеќе или поинаку, како што научи сестрата Џули од приказната за еден стар ветеран
- Многумина го одложуваат задоволството за подоцна, но ретко кој го дочекува тоа подоцна – жал за недоживеана радост
- Опростувањето ослободува повеќе од кислородот – умирајќи, луѓето ги отфрлаат грижите и гневот
- Најдобрите нешта во животот се бесплатни, но зафатени сме за да ги забележиме – жал за пропуштените мали радости
- Најтешко е да се носи жалењето за она што не си го сторил – повик да се осмелиме додека имаме време
- Најголемиот дар е присуството: најтажниот звук во хоспис е телефонот покрај празна столица
- Вистинскиот мир доаѓа кога престануваме да се преправаме – признание за автентичноста на смртната постела
Пациентите најмногу жалат што не сакале повеќе или поинаку, како што научи сестрата Џули од приказната за еден стар ветеран
Едно од најдлабоките каење што го слушнала Лаура било од 92-годишниот херој од Втората светска војна, Џорџ, кој четириесет години не разговарал со својот брат. Причината за кавгата останала тајна, но тој тивко ѝ прошепотил: „Јас ја добив расправијата, ама изгубив цел еден живот.“ Оваа исповед носи важна порака: никој не жали што се поставувал построго, сите жалат за моментите кога не биле доволно љубезни. Авторот Томас Блејк советува: „Пратете ја пораката. Побарајте го човекот. Не чекајте до погреб за да кажете што љубовта ви наложува сега.“
Многумина го одложуваат задоволството за подоцна, но ретко кој го дочекува тоа подоцна – жал за недоживеана радост
Џули се сеќава на пензиониран инженер кој ѝ рекол: „Толку се плашев да не осиромашам што станав богат со страв.“ Тој починал три месеци по пензионирањето, а не стигнал да ги потроши парите што ги собирал цел живот. На оваа приказна Блејк додава: „Сите ја одложуваме среќата: по унапредување, по преселба, по некој голем успех. Но, животот не ги чека нашите рокови.“ Заклучокот е: не го чувајте задоволството за иднината, туку дозволете радоста да ви биде секојдневие.
Опростувањето ослободува повеќе од кислородот – умирајќи, луѓето ги отфрлаат грижите и гневот
Џули сведочи дека многу луѓе цел живот носат лутина и огорченост во себе, но пред крајот најчесто ги прифаќаат простувањето и помирувањето. Таа опишува пациентка која му простила на синот кого долги години не го видела, па починала само половина час по нивната неочекувана средба и помирување. „Непростувањето не ги казнува другите – ве труе вас“, пишува Томас Блејк, советувајќи сите со неиспишани простувања да напишат писмо на прошка за да се ослободат од тој отров. „Мирот не е награда – тој е ослободување“, додава тој.
Најдобрите нешта во животот се бесплатни, но зафатени сме за да ги забележиме – жал за пропуштените мали радости
Во последните мигови, луѓето не размислуваат за своите успеси или материјални работи. Како што пишува Блејк, нивните збогувања се насочени кон „мирисот на дождот, песната на птиците, здивот на кучето наутро“. Еден извршен директор признал: „Јас го мешав тоа што сум зафатен – со тоа што сум жив.“ За да не се покаеме поради вакви пропуштени радости, Блејк препорачува да се откажеме од технологија за еден ден и да изброиме колку моменти нè насмеале без екрани или пари.
Најтешко е да се носи жалењето за она што не си го сторил – повик да се осмелиме додека имаме време
Мудроста на повозрасните е дека подобро е да жалиш за нешто што си го направил, отколку за тоа што не си се осмелил да го направиш. Џули се сеќава на пациент кој ѝ рекол: „Не жалев што сум неуспешен – жалев што никогаш не се обидов.“ Оваа мисла е поттик за секој да напише три нешта што би жалел ако не ги проба и веднаш да почне барем со едно од нив.
Најголемиот дар е присуството: најтажниот звук во хоспис е телефонот покрај празна столица
Џули тврди дека најтажниот звук во собата не е пиштењето на апаратот за срце, туку вибрирањето на телефонот покрај празна столица. Еден татко ѝ признал дека најмногу го болело тоа што не им посветил внимание на саканите, дури и кога биле во иста просторија. Рекол: „Секогаш бев некаде на друго место – дури и кога бев дома.“ Според Блејк: „Дистракција е болеста на денешницата, прелиствуваме низ животот како да е проба.“ Решението е да ги тргнеме телефоните, целосно да слушаме и да уживаме во моментот, бидејќи некој некогаш ќе жали за тие моменти што ни изгледале минливи.
Вистинскиот мир доаѓа кога престануваме да се преправаме – признание за автентичноста на смртната постела
Последното големо жалење што го бележи Џули е дека луѓето се преправале – биле она што тие или другите мислеле дека треба да бидат. Таа се сеќава на жена која ја симнала периката и рекла: „Конечно, престанав да се преправам.“ Блејк порачува дека е време да им дозволиме на луѓето да го видат вистинското јас и да престанеме да се плашиме од автентичноста – само така ќе го живееме животот со вистинска исполнетост.
