Мистеријата на човечкиот мозок: Колку меморија може да собере овој „жив компјутер“?
„Ако мозокот е како компјутер, колкава е тогаш неговата меморија?“ Вистината е дека ваквото споредување е привлечно, но и многу ограничено. Иако и компјутерот и мозокот складираат и обработуваат информации, човечкиот мозок функционира сосема поинаку: тој не само што „чува“ податоци – тој живее преку нив. Нашите сеќавања не се сместени во јасно означени фолдери како „Лето 2003“ или „Роденден Сара 2012“, туку постојат како динамични врски меѓу милијарди неврони. Наместо јасни „датотеки“, постои мрежа од емоции, сензации и асоцијации.
Што и како собира мозокот?
Научниците проценуваат дека човечкиот мозок може да „собере“ меѓу 1 и 2,5 петабајти податоци – односно околу 2,5 милиони гигабајти, што би било еквивалент на 300 години гледање HD видеа без прекин. Но, мозокот не функционира како хард-диск. Тој не запомнува сè, туку само она што е значајно – обично она што е исполнето со емоции, болка, страв или љубов. Заборавањето не е грешка, туку мудрост. Мозокот филтрира, организира и заборава. Не затоа што не може да запомни, туку затоа што не му е потребно сè. Нашите сеќавања се селективни, контекстуални и секогаш се менуваат.
Обемот на нашата меморија е во доживувањата
И додека порано се мислеше дека само невроните се одговорни за меморијата, новите истражувања сугерираат дека и астроцитите – ѕвездести клетки во мозокот – можеби играат улога во обработката на информации. Тоа значи дека капацитетот на мозокот е уште поголем отколку што сме мислеле. Во суштина, мозокот не е флеш, туку процес, а меморијата – не податок, туку приказна. Таа не се мери во бајти, туку во чувства, гласови, мириси и погледи. Обемот на нашата меморија не е во тоа колку можеме да „запишеме“, туку колку можеме да доживееме – и токму тоа нè прави луѓе.
