Како да ја победиме болката, негативноста и омразата: Најдлабоката лекција од мудриот Конфучиј
Малкумина се осмелуваат да зборуваат гласно за темните мисли во себе – желбата некому да наштетиме, гневот, внатрешната навреда. Сите знаеме дека не е убаво, не е пример за благородност. Но кога некој ќе не повреди, не е лесно да се заборави. Обидот да се носи „рѓата“ на душата води до внатрешен немир, кој често се пресликува во однесувањето и во односите со најблиските.
In This Article:
- Негативните чувства не исчезнуваат ни во мирните времиња – и секојдневието полека се полни со отров
- Конфучиј предупредува: Омразата нѐ прави робови, а отпуштањето е вистинската победа
- Прости пред се за себе, зошто злобата е како невидлива мувла
- Молчеливата природа исцелува посилно од илјада зборови: Замолчи, повлечи се – и ќе здивнеш
Негативните чувства не исчезнуваат ни во мирните времиња – и секојдневието полека се полни со отров
Дури и кога живееме спокојно, злоста, зависта и омразата се провлекуваат во секој агол на животот – на работа, во семејството, па дури и меѓу пријателите. Насобраната огорченост и неправда се таложат во нас, како рѓа, што подмолно го разјадува севкупниот животен мир.
Конфучиј предупредува: Омразата нѐ прави робови, а отпуштањето е вистинската победа
Кинеската мудрост поучува дека вистинската сила не е во гласниот отпор или во одмаздата. Омразата нè врзува за оние што сакале да ги заборавиме. Како што вели Конфучиј: кога енергијата ни е фокусирана на негативното, не останува простор за личен раст. Мораме да ја научиме лекцијата за отпуштање – не затоа што така „треба", туку за да преживееме правилно и да зачуваме здравје и радост.
Прости пред се за себе, зошто злобата е како невидлива мувла
Работите што најмногу ни го трошат мирот се токму нашите размислувања за одмазда. Злото тивко го разголува телото – од несоница и анксиозност, до физички болести. Како што мудрата старица некогаш рекла: „Една капка по капка и веќе се давиш во море на огорченост". Простувањето не е да ги оправдате другите, туку да си ја спасите душата.
Молчеливата природа исцелува посилно од илјада зборови: Замолчи, повлечи се – и ќе здивнеш
Кога внатрешните бури не стивнуваат, не разговарај и не се докажувај на никого. Потони во тишината на природата – низ парк, во шума, покрај вода. Далеку од човечките глупости, денот и ноќта се менуваат тивко, дождот капе, сѐ си доаѓа на место. Животот е едноставен, велат старите – човекот сам си го усложнува. Остави го војувањето барем еден ден. Ќе почувствуваш како во тебе настапува мир и топлина, а ќе видиш: предавствата, караниците и неправдите ќе станат само прашина во сеќавањата. Сочувај ја живата душа – таа што умее да простува, зашто само така може вистински да сака.
