No Image x 0.00 + POST No Image

Година дена живееjќи како Данците: Како хобито ми го смени животот, ми даде радост и самодоверба?

SHARE
22

„Данска важи за една од најсреќните земји во светот, а таму хобијата се составен дел од секојдневието. Како американска професорка ангажирана во Данска, решив една година целосно да се посветам на нивниот таен рецепт за среќа: развивање на хобија надвор од работата. На крајот, овие 12 месеци ми ја променија перцепцијата за животот и ми ја вратија самодовербата“.

Година дена живееjќи како Данците: Како хобито ми го смени животот, ми даде радост и самодоверба?

Ослободување од стрес и „крадењето време“

За да го реализирам својот експеримент, морав да си го пронајдам времето за хоби – нешто што мислев дека не го имам како зафатена мајка и професор. Сфатив дека, ако наместо гледање серии и бесцелно скролање на телефонот, го посветам времето на учење нови вештини, се чувствувам далеку помирно и исполнето.

Ослободување од стрес и „крадењето време“

Не секое хоби мора да трае засекогаш: Важноста на прифаќањето на сегашноста

Во текот на годината пробав 17 различни хобија – од готвење до дрводелство и тенис. Некои останаа само како идеја за иднината, бидејќи не одговараат на мојот сегашен начин на живот. Чесно е да признаам: не секое хоби е за секоја етапа од животот, а некои можат да почекаат подобро време.

Не секое хоби мора да трае засекогаш: Важноста на прифаќањето на сегашноста

Хобијата носат заедништво и разбирање – и лек за осаменоста

За време на експериментот открив дека луѓето што се посветени на хоби немаат проблем со осаменост. Тие создаваат заедници, пријателства и сопствени идентитети надвор од работата. Бев дел од женски тениски тим, се дружев со љубители на јавање, и сфатив колку хобијата се важни за поврзување со луѓето на подлабоко ниво.

Хобијата носат заедништво и разбирање – и лек за осаменоста

Балансот не се постигнува, туку се гради

Разговорите со мои поранешни студенти потврдија: балансирањето на животот не доаѓа само од себе. Токму хобијата ги поставуваат границите меѓу работата, родителството и личноста. По една година исполнета со хобија, не само што се чувствував посреќно, туку и како поприсутен родител – нешто што сега го гледам и кај моите деца.

Балансот не се постигнува, туку се гради