Робинзон Крусо може вода да ѝ носи: Жената која беше заборавена на остров од сите и преживеа сама 18 години
Во 1835 година, жителите на племето николено на островот Сан-Николас, крај брегот на Калифорнија, биле речиси истребени од ловците на крзно од Аљаска. Мисионери од Санта-Барбара испратиле брод со име „Peor es Nada“ да ги евакуира преживеаните. Во паниката и невремето, една жена Хуана Марија, била заборавена на островот. Таа останала сама неверојатни 18 години, последната од нејзиниот народ.
In This Article:
- Суровото секојдневие на Сан-Николас: Самотија среде карпи и песочни дини
- Иновативен опстанок како во праисторијата: Сопствена колиба, храна и алати среде дивината
- Неочекувана средба: „Дивата жена“ која ги изненадила спасителите со достоинство и гостопримство
- Последната трагедија: Починала од западната болест за неколку недели, исчезнал еден народ
- Остануваат само спомените, а да биде иронијата уште поголема, нејзините предмети што морнарите ги донеле изгореле во пожар
Суровото секојдневие на Сан-Николас: Самотија среде карпи и песочни дини
Островот Сан-Николас не е рајски ненаселен остров, туку сосема спротивното. Тоа е осамен, студен остров, опкружен со ветрови, магла, карпи и тврда трева. Животинскиот свет се ограничува на морски лавови, видри и безброј морски птици. Во 1835 година, додека сите заминувале, Хуана Марија беше заборавена. Таа морала да изгради живот од ништо, во брутални услови на прекуокеанска изолација.
Иновативен опстанок како во праисторијата: Сопствена колиба, храна и алати среде дивината
Хуана Марија ни покажа неверојатен пример на преживување. Таа си изградила колиба од коски од кит, покриена со кожи од фока. Имала и втор дом - природна пештера. Рационалистички собирала и сушела месо, ловела птици, си направила облека од перја и алати од коски. Рибните куки ги стилизирала со школки. Ги познавала сите јадливи корени и растенија, па дури и ги складирала залихите во специјални садови од кожа од фока. Плетела водоотпорни корпи од трева, користела камени ножеви, имала игли од коски и шиела сопствена облека.
Неочекувана средба: „Дивата жена“ која ги изненадила спасителите со достоинство и гостопримство
Кон средината на XIX век морнарските гласини за осамена жена на островот стигнуваат до Санта-Барбара. Ловецот на видри Џорџ Нидевер ја нашол додека ги обработува кожите од видра пред нејзината колиба. Хуана не се уплашила, туку ги пречекала морнарите со достоинство и ги поканила да вечерат со неа. Спасителите ја однеле на копното, во свет непознат за неа и без луѓе коишто зборуваат на нејзиниот јазик, кој во меѓувреме станал мртов јазик заедно со исчезнувањето на нејзиниот народ.
Последната трагедија: Починала од западната болест за неколку недели, исчезнал еден народ
Откако била спасена, се случила најголемата иронија: Нејзиниот народ одамна се истребил поради нови болести со кои се соочиле на копното. Воведувањето на нова храна – говедско, пченка, јаболка – го уништило нејзиниот дигестивен систем навикнат само на масти од фока и морски протеини. За само седум недели, на 19 октомври 1853, таа починала во страдања од дизентерија. Со Хуана Марија исчезнал и јазикот николено; културата и споменот на 10.000 години човечка историја биле затрупани во безимена гробница.
Остануваат само спомените, а да биде иронијата уште поголема, нејзините предмети што морнарите ги донеле изгореле во пожар
Нејзините изработки, како познатата наметка од зеленикави перја од баклан, ги воодушевиле „спасителите", но и тие на крајот биле изгубени во пожарот во Сан Франциско во 1906. Последната жена од племето николено била погребана во анонимна гробница. Со нејзината смрт светот изгуби јазик, знаење и култура кои траеле илјадници години.
