Кадзуко Хига - жената што ИЗДРЖА со 32 мажи на пуст остров
На картата на Тихиот Oкеан, островот Анатахан скоро никој не би го забележал: само 31 квадратен километар вулканска земја, опколена со џунгли и морска пена... Но, токму тука во 40-тите години на минатиот век се случи приказна која никогаш не се заборава. Една жена, 32 мажи, оружје, одделеност од светот и години на ужас и нагон кој го надминува секое чувство на човечност.
In This Article:
- Кадзуко Хига останала сама среде војна, изолирана со мажите што преживеале бродолом
- Слетувањето на 31 војник и B-29 ја претвора Кадзуко во единствена жена меѓу 32 мажи, а островот во аренa на љубомора и срушени морали
- Завист, убиства и борба за преживување: Кога жената станува награда, а секој нов маж е нова жртва
- Пеколот ја проголтува Кадзуко
- Заробени во минатото, последните мажи без Кадзуко се предаваат
- Новиот почеток за Кадзуко
- Приказната за Анатахан е без одговор: Каде завршува жртвата, каде започнува манипулацијата, и како стравот победува сè човечко во нас
Кадзуко Хига останала сама среде војна, изолирана со мажите што преживеале бродолом
Кадзуко Хига е родена на Окинава, а на 16 години се мажи за Сеичи Хига. Заедно заминуваат на Анатахан во потрага по мирен живот: тој работи на плантажа со кокоси, таа се учи на готвење и преживување. Но, во 1944 година, сопругот го напушта островот за да ја посети сестра си на Сајпан – и никогаш не се враќа. Кадзуко останува сосема сама во светот опустошен од војна и осамена на остров на кој најблискиот сосед е денови пловење далеку.
Слетувањето на 31 војник и B-29 ја претвора Кадзуко во единствена жена меѓу 32 мажи, а островот во аренa на љубомора и срушени морали
Животот им се менува засекогаш на 12 јуни 1944 година – кога тројца јапонски брода се уништени во воздушна битка, а преживеаните војници и морнари бараат спас на Анатахан. На островот се наоѓаат храна, кров и вода од кокос. Но, кога се урнал американскиот бомбардер B-29, преживеаните дошле до оружје – и моќ. Веста за крајот на војната не им делува како вистинска. Мизеријата, стравот, љубомората и паранојата се само почеток на овој вулкан од насилство.
Завист, убиства и борба за преживување: Кога жената станува награда, а секој нов маж е нова жртва
На островот, Кадзуко постепено станува повод за завист и омраза меѓу мажите. По првото убиство, престанува секој авторитет освен законот на силата. Секој што ќе ѝ се доближи претставува закана за животот. Се чести алкохолот, се множат озборувањата и сопките. Таа појаснува: „Јас бев и жртва и манипулатор.“ До 1948 година живи се помалку од 25 луѓе. Кадзуко се обидува да го уништи оружјето – но вистинскиот проблем се покажува во човечките глави: страв и желба за убиство.
Пеколот ја проголтува Кадзуко
До 1950 година кругот околу Кадзуко се стега. Таа веќе не е желба, туку пречка што треба да се уништи. За шест години научила дека преживувањето бара жестокост: „Морав да бидам подготвена да убијам“. Кога на хоризонтот се појавува американскиот брод, не сe двоуми – бега кон морето и е спасена. Останатите се претвораат во сенки без цел.
Заробени во минатото, последните мажи без Кадзуко се предаваат
Оние што останаа по Кадзуко повеќе не знаеја зошто да живеат. Повторно добиваа писма – сега не од непријателот, туку од своите, и сфаќаа дека војната е навистина завршена. На 30 јуни 1951 година последните 19 се предаваат на истиот командант што овозможи спас за Кадзуко. Но, во Токио, не добива херојство – медиумите ја претворија во @тропска заводничка", го изобличија вистинскиот кошмар.
Новиот почеток за Кадзуко
Обидувајќи се да најде нов почеток, Кадзуко работи во бар, но вистинскиот живот никогаш не доаѓа. Мажите ја гледаат како жртва, жените ја осудуваат. Кога барот затвора, исчезнува од јавноста. Завршува како чистачка на улиците, каде конечно го наоѓа тоа што не можеше во животот: мир. Умира во 1974 година – невидлива и заборавена.
Приказната за Анатахан е без одговор: Каде завршува жртвата, каде започнува манипулацијата, и како стравот победува сè човечко во нас
Кадзуко – жртва или манипулатор? Херој или демон? Одговорот не постои. Ова е лекција за крајноста на преживувањето и за границата каде цивилизацијата станува пепел, а човековата желба единствен закон. Островот денес не постои – вулканот во 2003 ја избриша секоја трага. Но приказната остана жива: за седумте години ужас, за живот кој никогаш не го преболи, и за тоа како затвор најчесто се туѓите желби, а не ѕидовите.
