Дали „Eyes Wide Shut“ всушност беше предупредување за темните тајни на елитата што никој не сакаше да ги види – паралелите со Епштејн стануваат морничаво очигледни
Кога „Eyes Wide Shut“ излезе во 1999 година, публиката го доживеа како студена, еротска мистерија—филм што повеќе вознемирува отколку што објаснува. Но со текот на времето, и особено по објавувањето на документите поврзани со Џефри Епштејн, се појави прашање што не мирува: дали филмот зборуваше за нешто многу пореално отколку што тогаш бевме подготвени да прифатиме?
In This Article:
- Филмот на Кјубрик носи траги на мистериозни интервенции и алузии за моќни структури зад завесата
- Морничави сцени и симболи: крајот во продавницата за играчки и ритуалноста како скриена порака
- Сведоштва за ритуали и трауми го зголемуваат сомнежот дека филмот отсликува реални теми од подземјето на моќта
- После објавувањето на досиејата Епштејн, „Eyes Wide Shut“ престана да делува како фикција и стана алегорија за вистинскиот свет
- Се работи за тврдења и интерпретации, но прашањата што ги отвораат не исчезнуваат лесно
Филмот на Кјубрик носи траги на мистериозни интервенции и алузии за моќни структури зад завесата
Стенли Кјубрик беше режисер познат по опсесивната контрола врз секој детаљ. Токму затоа, сомнежите дека филмот бил прекроен по неговата смрт не престануваат. Во транскриптот се тврди дека нарацијата—типична за Кјубрик—недостасува, дека клучни кадри се изменети и симболични нишки се „смачкани“. Се спомнува и наводен конфликт со студиото околу кратења, по што Кјубрик починал само четири дена подоцна—временска близина што, барем за критичарите, изгледа вознемирувачки.
Морничави сцени и симболи: крајот во продавницата за играчки и ритуалноста како скриена порака
Една сцена особено не им дава мир на анализаторите: финалето во продавницата за играчки. Додека родителите се одвлекуваат со разговор, во позадина двајца мажи ја одведуваат ќерката. Во рамките на ова толкување, тоа не е случајност, туку симбол—предавање на дете на структура што работи зад маски и тишина. Срцето на филмот, сепак, е ритуалната сцена. Мантили, маски, круг, свеќи, стапови, шепотење. Во транскриптот се тврди дека ритуалот користи христијанска проповед изговорена наназад, создавајќи чувство на изопачување и закана. Маските не се случајни: секоја носи симболика—некои ги кријат очите, други ги искривуваат, а главниот лик носи Volto маска, која ги нагласува очите и го прави „видлив“ меѓу оние што сакаат да останат скриени.
Сведоштва за ритуали и трауми го зголемуваат сомнежот дека филмот отсликува реални теми од подземјето на моќта
Паралелно, транскриптот вклучува сведоштво на жена која тврди дека учествувала во елитни собири со ритуални елементи: мантили, крвни симболи, нож со роговиден држач, заклетви и психолошки притисок. Таа опишува како ваквите средби наводно отвориле „врати“ во индустријата—но со цена што оставила трајни трауми. Сличностите со естетиката и структурата на филмот се токму она што ги поттикнува сомнежите.
После објавувањето на досиејата Епштејн, „Eyes Wide Shut“ престана да делува како фикција и стана алегорија за вистинскиот свет
Кога досиејата на почнаа Епштејн да се појавуваат, јавноста за првпат виде дел од мрежите на моќ, привилегија и злоупотреба што долго функционирале без последици. Токму тогаш, велат критичарите, „Eyes Wide Shut“ почна да изгледа помалку како фикција, а повеќе како алегорија—не доказ, туку предупредување.
Се работи за тврдења и интерпретации, но прашањата што ги отвораат не исчезнуваат лесно
Важно е да се каже јасно: овие се тврдења и интерпретации, не правосилни факти. Но и како такви, тие поставуваат прашања што не можат лесно да се оттурнат. Дали уметноста понекогаш зборува порано од документите? Дали симболите се јазик кога директниот говор е невозможен? Кјубрик еднаш рекол дека филмот треба да биде „искуство“. Можеби токму тоа е поентата—да нè натера да чувствуваме непријатност пред да разбереме зошто. А кога стварноста подоцна ќе почне да личи на фикцијата, непријатноста станува аларм.
