Што се случува со човекот кој пред 58 години се замрзна самиот себе за да побегне од смртта? Може ли науката навистина да го врати во живот?
Во јануари 1967 година, во калифорниска болница умира професорот по психологија Џејмс Бедфорд, но за него нема традиционални погребални ритуали. Наместо тоа, тој станува првиот човек во историјата кој дозволува да биде замрзнат, верувајќи дека науката еден ден ќе му овозможи повторно будење. Со својата одлука, Бедфорд ги отвори вратите кон најголемата мистерија: дали смртта е навистина крај? По 58 години, неговото тело се уште лежи во капсула со течен азот на минус 196 степени, а прашањето останува – ќе може ли некогаш да биде оживеан?
In This Article:
- Животот на Џејмс Бедфорд: Од соочувањето со смртта во детството до опседнатост со бесмртноста и науката
- Судбоносната година 1967: Првата успешна криогенска замрзнатост и неизвесноста на иднината
- Од семејни конфликти до технолошки подвизи: Како телото на Бедфорд ја преживеа битката помеѓу науката, семејството и времето
- Научните дилеми и вечниот сон: Може ли човекот замрзнат во 1967 да биде вратен во живот или станува збор за невозможна илузија?
Животот на Џејмс Бедфорд: Од соочувањето со смртта во детството до опседнатост со бесмртноста и науката
Неговата борба со смртта почнува уште во детството – на четири години едвај преживува дифтерија, смртоносна болест која секоја година одземала илјадници детски животи во Америка. Ова искуство го формира неговиот однос кон животот. После младиот период исполнет со учење и патувања, Бедфорд се сели во Калифорнија, каде станува реномиран професор, магистер по психологија од Беркли и истражувач на тајните на долговечноста. Кога во шеесетите ги чита делата за крионика (процес на зачувување на човечко тело при ниска температура), се раѓа идејата дека смртта не е конечна – туку само „привремен технички проблем“ кој науката може да го реши во иднина.
Судбоносната година 1967: Првата успешна криогенска замрзнатост и неизвесноста на иднината
По дијагностицирање со рак на бубрег со метастази во белите дробови – болест нерешлива за медицината на 1960-тите – Бедфорд решава да ја даде последната шанса на криониката. На 12 јануари 1967, неговото срце застанува. Тим од Крионското друштво на Калифорнија веднаш пристапува: неговото тело се обвива со диметилсулфоксид за да се заменат телесните течности, го ставаат во метална капсула со сув мраз, и по итна процедура, е потопен во сад со течен азот. Оваа интервенција подоцна ќе биде призната како првиот вистински спроведен криогенски експеримент – наспроти неуспесите со другите случаи, кои поради доцнење или аматерски пристап биле осудени на пропаст.
Од семејни конфликти до технолошки подвизи: Како телото на Бедфорд ја преживеа битката помеѓу науката, семејството и времето
Во следните децении животот на Бедфорд воопшто не е мирен – иако е во анабиоза. Телото е постојано преместувано низ различни лаборатории и магацини, од Cryo-Care до Galiso Inc, потоа во приватни места и одново во специјализирани компании. Роднините поднесуваат тужби барајќи традиционално погребување, осигурителните компании го преиспитуваат случајот, а неговиот син Норман, со лични жртви и финансиски маки, ја одржува замрзнатоста. Во 1990-тите, ситуацијата се спасува со помош на фондацијата Alcor Life Extension Foundation, која открива дека, покрај неизбежните козметички оштетувања, телото на Бедфорд е зачувано изненадувачки добро. Тој се сели во нова, посовремена капсула, сега во Аризона, далеку од ризикот од земјотреси.
Научните дилеми и вечниот сон: Може ли човекот замрзнат во 1967 да биде вратен во живот или станува збор за невозможна илузија?
Крионичниот сон на Бедфорд ја одразува несовршеноста на технологијата со која е замрзнат. Со врвно знаење на своето време, истражувачите користеле агресивни хемикалии, кои според денешните научници, веројатно неповратно ги оштетиле мозочните ткива. Техниките напреднале – денес се користи витрификација и побезбедни криопротектори – но во времето на Бедфорд шансите за враќање се минимални. Научната јавност е поделена: оптимистите се надеваат на идни нанотехнологии и регенеративна медицина способна да ги поправи оштетувањата, додека песимистите велат дека загубата на информации во мозокот може да го направи секое идно оживување само биолошка копија без личност и спомени. Засега, Бедфорд останува како симбол на човечката надеж и љубопитност – неговото тело во капсулата во Аризона сведочи за нашата борба против конечноста, а науката сè уште го бара одговорот дали воскресението е можна реалност или само убава утопија.
