Co widział człowiek, który według swoich słów przeżył dwa lata w roku 2749
Ta historia brzmi niewiarygodnie. Ale od lat jeden człowiek opowiadał o tym, co widział własnymi oczami — dwa różne przyszłe rodzaje ludzkości. Nazywał się Al Bilek i oto co opowiedział światu... Filadelfia. Wojskowa stocznia skryta była pod zasłoną tajemnicy. Młody marynarz Edward Cameron (później znany jako Al Bilek) wchodzi na pokład niszczyciela USS Eldridge. Jeszcze nie wie, że za kilka godzin znajdzie się w pułapce między czasami. Projekt „Rainbow” — tak nazywał się eksperyment, który miał zmienić bieg wojny. Idea wydawała się prosta: wykorzystując teorię pola unifikowanego Alberta Einsteina, stworzyć wokół okrętu elektromagnetyczne pole, które uczyni go niewidzialnym dla radarów przeciwnika. Na pokładzie zamontowano dziwne generatory. Kable prowadziły wzdłuż całej długości statku. Naukowcy w białych kitlach sprawdzali sprzęt. Załoga nerwowo — krążą plotki o poprzednich testach, zakończonych… nie za dobrze. 13:00. Zespół: „Активировать генераторы!” Najpierw pojawia się lekkie świecenie — zielonkawo-nienaturalne. Następnie szum, narastający do nie do zniesienia woya. Powietrze wokół statku zaczyna się zniekształcać, jakby patrzeć przez rozgrzany asfalt w letni dzień. Edward czuje, jak włosy na głowie stają dęba. Metal pod stopami wibruje. I nagle — oslepiająca błysk światła! Statek znika. Nie tylko staje się niewidzialny — on znika. Świadkowie z brzegu w przerażeniu patrzą na pustkę, gdzie sekundy wcześniej stał niszczyciel ważący tysiące ton. W przeciągu sekundy USS Eldridge pojawia się 350 kilometrów od Filadelfii — w porcie Norfolk, Wirginia. Następnie znika ponownie i wraca do Filadelfii. Ale cena tego „sukcesu” była przerażająca. Gdy Edward odzyskuje przytomność, widzi koszmar: Edward i jego brat Duncan rozumieją: trzeba się ratować. Skaczą za burtę. I w tym zaczyna się prawdziwa podróż. Zamiast zimnych wód Atlantyku spadają w… nic. Tunel światła. Wir czasu. Utrata przytomności. Edward otwiera oczy. Sufit obcy — świeci od środka, bez żarówek. Ściany dziwne, jak z mlecznego szkła. Nie ma bólu, choć pamięta poparzenia, promieniowanie, uderzenie o wodę. Nad nim pochylają się troje ludzi w białych kombinezonach bez szwów. Oni coś mówią, ale język nie jest zrozumiały. Jeden z nich trzyma urządzenie emitujące miękki niebieski blask. Skierowuje je na klatkę piersiową Edwarda — i ciepło rozlewa się po ciele. „Gdzie jestem?” — pyta Edward. „W 2137 roku. Witaj w przyszłości.”
In This Article:
Projekt Rainbow i test na okręcie USS Eldridge
Po sześciu tygodniach w przyszłości Edward spędza w szpitalu, a w nim dzieje się to, co nazywane jest bezbolesną medycyną. Źródłem informacji — telewizor: tak, w 2137 roku wszystko jeszcze jest telewizyjne. Ale to nie te pudełka z 1943 roku. To holograficzne panele będące ścianami, pokazujące trójwymiarowe obrazy. I tak Edward widzi na ekranach… Karty, które nie kłamią — one po prostu zmieniły się. Sic transit: North America — Północna Ameryka. Reszta świata: Ludność planety — zaledwie 300 milionów ludzi. Mniej, niż było w Stanach Zjednoczonych w 1943 roku. Z rozmów z lekarzami, z newsów, z fragmentów historii Edward poznaje przerażającą prawdę. 2025 rok — rok, w którym zaczęła się szaleńczość. Iskra: Konflikt terytorialny w Morzu Południowochińskim przeradza się w otwartą wojnę. Rosja i Chiny formują wojenny sojusz. USA i Europa łączą siły w odpowiedzi. 2026 rok: Pierwsze uderzenia jądrowe. Najpierw taktyczne, „ograniczone”. Potem — strategiczne. 2027–2030 lata: Pełnoskalowa wojna. Wynik: Ale najdziwniejsze dopiero się zaczyna: radiacja znika szybciej, niż się spodziewano. Do 2050 roku poziom promieniowania spada do bezpiecznych wartości. „Как?” — pyta Edward. „Technologie,” — odpowiadają lekarze wymijająco. „Technologie, które rządy otrzymały… z innego źródła.” Pewnej nocy do Edwarda przychodzi starszy mężczyzna. Przedstawia się jako historyk. „Czy jesteś z roku 1943?” — pyta. „Czyli nie wiesz jeszcze.” „Czego?” „1954 rok. W Edwardsie. Prezydent Eisenhower spotkał się z nimi.” „Z kim?” „Z tymi, którzy nie są z Ziemi.” Historyk opowiada: „I to nie pomogło zapobiec wojnie?” „Nie. Technologie tylko wzmogły chciwość i strach. A potem… potem wszystko runtowa.” Stany Zjednoczone USA już nie istnieją. Brak centralnego rządu. Brak Kongresu. Brak prezydenta. Terytorium dawnej USA podzielone na: Kanada — w podobnym stanie. Granica między USA i Kanadą zatarła się — to po prostu jedna chaotyczna strefa przetrwania. Zarządzenie? Europejski sojusz, z centrum w odrestaurowanej Szwajcarii, próbuje koordynować ocalałych. Ale to daleko od dawnej siły. Pola magnetyczne zaczęły się przesuwać jeszcze w latach 2030-ych. Znaki: Rozwiązanie: do 2080 roku naukowcy stworzyli sztuczne bieguny magnetyczne — gigantyczne generatory rozmieszczone w kilku punktach planety. Stabilizują pole, zapobiegając całkowitemu upadkowi magnetosfery. „Откуда технология?” — pyta Edward ponownie. „Вы знаете откуда,” — odpowiadają mu. Po sześciu tygodniach leczenia Edward budzi się, ale nie w szpitalu z 2137 roku, lecz... gdzie indziej. Powietrze inne — czystsze, acum ozon. Światło miękkie, bijące ze wszystkiego i z niczego jednocześnie. Patrzy przez okno — i zastyga. Miasto płynie. Nie metaforycznie — dosłownie po oceanie.
W 2137 roku Edward poznaje przyszłość: Medycyna, mapy i populacja
Nad Edwardem w przyszłości pochyla się trójka ludzi w białych uniformach. Trzy osoby porozumiewają się bez słów, a w ich dłoniach błyska niebieskie światło. Jedno z nich trzyma urządzenie, które kieruje na jego klatkę piersiową — i rozlewa ciepło po całym ciele. „Gdzie jestem?” — pyta Edward. „W 2137 roku. Witaj w przyszłości.” Najpierw w szpitalu, potem w świecie, który zaczyna skrywać inne odpowiedzi. W telewizji są holograficzne panele, wielkości ścian, pokazujące trójwymiarowe obrazy. Kiedy Edward ogląda, widzi, że mapy — te, na które wcześniej patrzył — zmieniły się. Pojawiają się realistyczne kształty: North America jako całkowita całość i reszta świata w zredukowanej skali. Ludność planety — zaledwie 300 milionów ludzi — mniej, niż było w USA w 1943 roku. 2025 rok — rok, w którym zaczęła się bezsensowna wojna. Iskra: konflikty w Morzu Południowochińskim, sojusze Rosji i Chin, odpowiedź USA i Europy. 2026 rok: pierwsze ataki jądrowe. 2027–2030: pełnoskalowa wojna. „Jak?” — pyta Edward. „Technologie – odpowiedzą lekarze – technologie, które rządy dostały… z innego źródła.” Wkrótce Edward dowiaduje się, że 2050 rok przyniósł znacznie mniej promieniowania niż oczekiwano, a Martwe Koło — to tylko początki. W jednym z wieczorów trafia na starszego mężczyznę — historyka, który mówi: „1954 rok. W Edwardsie. Prezydent Eisenhower spotkał się z nimi.” „S k i d z e h o? Z kim?” „Z tymi, którzy nie są z Ziemi.” Edward rozumie, że to, co widzi, to tylko jedna z wersji historii. Ale wciąż nie wie, skąd pochodzą najważniejsze technologie, które rządzą światem.
2749 rok: miasto płynące i System
Na drugi dzień pobytu w roku 2749 Edward zostaje zaproszony na spotkanie z „Systemem”. Pływająca platforma unosi go na wysokość 10 kilometrów, nad chmurami, gdzie pojawia się to, co może zmienić wszystko: kryształowa struktura wielkości niewielkiej wyspy. Edward zbliża się do kryształu — i nagle jego umysł zapełnia się głosem. „Czy potrafisz czytać myśli?” „Czy wy wpływasz na świat?” „I podjęliście decyzję?” Przez dwa lata, które Edward spędza w 2749 roku, on dowiaduje się, jak działa ten świat. Polityczna struktura: Brak: Istnieje: Jak to działa? „A jeśli ktoś chce zabić drugiego?” Ekonomika 2749 roku: Produkcja: Dystrybucja: „Ludzie nie lenią się?” Biologiczne zmiany: Długość życia: 250–300 lat — norma Jak to p r o w a d z i? „To wszystko jeszcze ludzie?” 2749 rok to nie tylko Ziemia. Kolonie w Układzie Słonecznym: Misje międzygwiezdne: Kontakt z obcymi: „Oni są tutaj? Na Ziemi?” Przez dwa lata Edward widzi cuda: antygrawitacja, teleportacja, manipulacja materią, kontrola pogody, nieśmiertelność? Po dwóch latach w 2749 roku do Edwarda przychodzą przedstawiciele Systemu. „Jaką rolę?” „Po co?” „Czy katastrofy można uniknąć?”
Powrót do przeszłości i Montauk
1983 rok. Edward i jego brat Duncan wracają do tego punktu czasu. Spotykają doktora Johna von Neimana — legendarnego matematyka i fizyka, który rzekomo zmarł w 1957 roku. Ale on żyje. Czy to naprawdę on, czy ktoś inny z jego pamięcią? Bracia zgadzają się. Są wysyłani w rok 1943. Wchodzą na USS Eldridge i… wyłączają sprzęt w krytycznym momencie. Eksperyment zostaje przerwany. Katastrofa częściowo zapobiegnięta. Ale potem… 1971–1983 lata. Edward (teraz z nowym imieniem — Al Bilek) zostaje zwerbowany do sekretnego Projektu „Montauk”. Baza lotnictwa marynarki w Montauk, Long Island. Celem projektu było przetestowanie granic ludzkiego umysłu i czasu. Eksperymenty obejmowały manipulację czasem, teleportację i inne niezwykłe zjawiska. 1983 rok. Projekt osiąga krytyczny moment. Otwiera się portal, łączący 1943 i 1983 rok — właśnie to wywołało paradoksy. Edward i Duncan zostają zmuszeni do zniszczenia sprzętu, zamykając projekt na zawsze. Skutkiem: ich pamięć zostaje wymazana. Wykorzystano zaawansowane technologie (prawdopodobnie pochodzenia pozaziemskiego), aby zablokować wspomnienia. Al Bilek (tak na niego teraz mówią, z nowymi dokumentami, nową tożsamością) prowadzi zwyczajne życie. Pamięta rok 1927 jako rok urodzenia. Pamięta dzieciństwo, którego nie było. Jego przeszłość — kłamstwo wytłoczone w mózg. Ale w 1988 roku przypadkowo ogląda film „Filadelfijski eksperyment” — i coś pstryka. Flashbacki. Fragmenty pamięci. Twarze, miejsca, wydarzenia. Zaczyna szukać odpowiedzi. Przechodzi regresyjny hipnozę. I pamięć wraca — najpierw fragmentarycznie, potem napływowo. On pamięta wszystko. Przez następne 20 lat Al Bilek podróżuje po konferencjach, programach radiowych, wywiadach. Opowiada swoją historię raz po raz. Główne przesłania: Znaki, że przepowiednia się spełnia: Znaki dzisiaj: Ale Bilek mówi nie tylko o katastrofach. Co trzeba zrobić:
Śmierć Al Bileka i ostatnie lata
10 października 2011 roku Al Bilek umiera w Guadalajara, Meksyk. Miał 84 lata (lub 95, jeśli liczyć od „prawdziwej” daty urodzenia). Ostatnie lata zmagał się z udarami. Pamięć gaśła — ironia losu dla człowieka, który walczył o odzyskanie pamięci. Jego ostatnie wywiady, nagrane kilka miesięcy przed śmiercią, zostały opublikowane po latach. Oto fragment takiego wystąpienia: «По его словам, przeżycie dwóch wieków jest realne» To on, który twierdził, że przeżył w trzech wiekach, widział koniec świata i utopię przyszłości, wrócił, by nas ostrzec. Nie można ocenić do końca, czy to prawda, ale oficjalna nauka nie traktuje słów Bileka jako prawdy, raczej jako fantazji. A co myślicie wy?
Podsumowanie i pytanie do czytelników
Tak wygląda historia Ala Bileka. Człowieka, który twierdził, że przeżył w trzech wiekach, zobaczył koniec świata i utopię przyszłości, a potem wrócił, by nas ostrzec. Nie możemy ocenić, na ile to prawda, ale nauka nie traktuje tego jako fakt. A co wy myślicie? Źródła: opowieści Al Bileka, badania łączone z technologią rzekomo pozyskaną z nieznanych źródeł, oraz film „Filadelfijski eksperyment”.
